На бiтву крывавую
Сына праводзячи с хаты,
На шчасце i ўдачу
Пасеяла мацi зярняты.
Калi дачакаецца мацi
З тых зерняў усходу,
Сын' прыдзе з паходу,
Са славаю прыдзе з паходу.

Дарэмна ўздыхала,
Чакала i шчасце, i долi.
Упалi зярняты на камень
Шчарбаты ў полi.
Ля каменя ўпала
Цярплiвая мацi ў знямозе,
У роспачы скардзiцца
Стала знаемай дарозе.

Пачуй мае словы,
Улашчы свой камень суровы.
За гэта вясною
Гатова я стаць над табою.

Пачуй мае словы,
Улашчы свой камень суровы.
За гэта вясною
Гатова я стаць над табою.

Сказала дарога ей:
"Скардзiшся, мацi, дарма ты.
Не ўсе тут зярняты
Паўпалi на камень шчарбаты.
Не першая ты каля камня
Заходзiшся з жалю,
Не раз на iм сеялi,
Але нi разу не жали."

На нашыя нiвы
Яго закацiлi чужынцы,
Чужы i маўклiвы
Даўно ён ляжыць пры гасцiнцы.
З дарогi ўстала,
I камяню мацi казала:
"Вады табе мала,
I матчаных слёз табе мала."

"Цяпер я крывёю
Cваею цябе заклiнаю,
Ты станеш зямлёю,
А камянем стану сама я."

I тройчы такою кляцьбою
Той камень пракляла.
Стаў камянь зямлёю,
Сама ж яна камянем стала.
На камнi былым пры дарозе
Узыходзяць зярняты.
Вяртаецца сын па дарозе.
З паходу,
Да хаты.